Γέλια μέχρι δακρύων -δεν υπάρχουν άλλα λόγια για να περιγράψουμε αυτό που έπαθε η παρακάτω μαμά, στην πρώτη της προσπάθεια να βοηθήσει ένα από τα 6 (!) παιδιά της στο εξ αποστάσεως μάθημα που κάνουν αυτές τις μέρες με την βοήθεια των δασκάλων, δεδομένου, ότι τα σχολεία σε όλο τον κόσμο είναι κλειστά.
Θέλοντας, μάλιστα, να προειδοποιήσει και τους υπόλοιπους γονείς για τους κινδύνους, η μαμά-blogger Meghan Maza Oeser περιέγραψε λεπτό προς λεπτό την εμπειρία της, με τον πιο ξεκαρδιστικό, ωστόσο, τρόπο:
«Δεν ξέρω από πού να αρχίσω για να σας περιγράψω τι παρωδία ήταν το σημερινό μάθημα τηλεκπαίδευσης.
Καταρχάς να διευκρινίσω, ότι είμαι άνθρωπος με ΥΠΟΜΟΝΗ. Τόση υπομονή που αποφάσισα να αποκτήσω ΕΞΙ παιδιά (συμπεριλαμβανομένων και καθημερινών εμετών σε όλη την διάρκεια και των 6 εγκυμοσυνών μου).
Προφανώς έκανα λάθος. Σίγουρα σε ό,τι έχει να κάνει με το διάβασμα των παιδιών μου και κυρίως σχετικά με όλες τις τεχνικές και τεχνολογικές απαιτήσεις που έχει η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης. Λυπάμαι. Δεν έχω πλέον καμία υπομονή. Έφτασα στα όριά μου.
Και εκεί που σκέφτομαι, ότι τα πράγματα δεν παίζει να γίνουν χειρότερα, κάποια ανώτερη δύναμη προφανώς κοίταξε προς τα κάτω και είπε ‘ας την διαλύσουμε λίγο περισσότερο!’
Αφού, λοιπόν, έχει αφιερώσει άπειρες ώρες για να βοηθήσω το παιδί μου να συνδεθεί, με το ίντερνετ να σέρνεται και την πλατφόρμα να έχει τα χίλια μύρια προβλήματα, αφού έχω ιδρώσει και ξε-ιδρώσει αμέτρητες φορές, αποφασίζω να κάνω επιτέλους ένα ντους –το γαριδάκι που έπεσε από το σουτιέν μου επισφράγισε πόσο δίκιο είχα.
Κάνω, λοιπόν, το ντους μου και πιάνω την φανταστική, τεράστια, σούπερ απαλή πετσέτα μου -η οποία, όμως, είναι και σούπερ βαριά- για να τυλιχτώ.
Φρέσκια-φρέσκια, πάω στην κρεβατοκάμαρα, κοιτάζω από το παράθυρο στον κήπο και χαζεύω τις μικρές μου κόρες να κάνουν κάποιο online μάθημα γυμναστικής –στην πραγματικότητα απλά κουνιούνται σαν εκκρεμή μπρος-πίσω.
Αρχίζω να στέλνω μηνύματα σε μια φίλη αναφορικά με την εξ αποστάσεως διδασκαλία και πώς θα μας κάνει αλκοολικές –νομίζω, όλοι θα συμφωνήσετε σε αυτό- και κάπου εκεί η ζωή μου αρχίζει να παίρνει την κατηφόρα:
Ένα από τα παιδιά μου μπαίνει στο δωμάτιο. Δεν θα πω ποιο παιδί ήταν, αλλά είναι ΑΥΤΟ το παιδί που ΑΠΛΑ ΞΕΡΕΙ πόσο ΑΝΟΗΤΗ θα είναι η επόμενη κίνηση που θα κάνει.
Έρχεται, λοιπόν, με το κινητό της στραμμένο προς το μέρος μου…
Η κάμερα να κοιτάζει ΕΜΕΝΑ.
Και μου ψιθυρίζει: ‘Πώς το κλείνω αυτό;’
Πώς κλείνεις ποιο;, τη ρωτάω.
Ο λόγος για το LIVE ON CAMERA μάθημα που έκανε ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ μπροστά στις οθόνες τους.
Όπως στέκομαι, λοιπόν, και παίρνω το κινητό για να την βοηθήσω, η πολύ βαριά πετσέτα μου γλιστρά και πέφτει με τα 40 ετών στήθη μου να εμφανίζονται γκρο πλαν στις οθόνες όλων –και στην δασκάλα του παιδιού, φυσικά!
Τα στήθη μου, πρώτο πλάνο, σε περίπου 25 άτομα!!!
(χρωστάω συνεδρίες ψυχοθεραπείας σε όλους, ξέρω)
Και ενώ έχω πάθει πανικό και προσπαθώ να σκεφτώ τι να κάνω για να το διορθώσω αυτό, η συσκευή μου πέφτει από τα χέρια στο πάτωμα, με την οθόνη να κοιτάζει προς τα πάνω και πλέον να δείχνει έναν -δεν ξέρω κι εγώ από πότε- απεριποίητο θάμνο.
ΑΥΤΑ.
ΚΑΝΤΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΝΑ ΠΗΔΗΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ.»
Πηγή
